می‌رفت روی دست همه بی‌قرار مشک            خشکـیده بود مثل لب شوره زار مشک

زخمی است تازه بر جگر داغدار مشک            از تشنگی به چشم همه گشته تار مشک

شرم از نگـاه مشک کـند کـاش آسـمان

بُرده است از حرم نفس و صبر و تاب آب            در چـشم خـیـمه‌ها شده عین سراب آب
بـرخـاسـت از دل هـمـه فـریـاد آب آب            ای کـاش زودتـر بـرسـد به ربــاب آب

از آب هـم مـضـایـقـه کـردنـد کـوفـیـان

دنـیــا مـیــان آه حــرم شــام تـیــره شـد            موج عـطش که بر نفـس باغ چـیره شد
چشم همه به دست اباالفـضل خـیره شد            حـالا زمـان رفـتـن مــاه عـشـیــره شـد

آمد به سمت حضرت جانان و بعد از آن

سقا به روی دوش علم را گرفت و برد            مشک خجل شده ز حرم را گرفت و برد
از قـلب خستۀ همه غم را گرفت و برد            بر روی دست تیغ دو دم را گرفت و برد

عباس بود و علقـمه و مشک تشنه جان

می‌آید از شریعه و‌ دریاست توی دست            می‌آورد امـیـد حـرم را که روی دسـت
ناگاه تیغ می‌رسد از رو به روی دست            حالا شده است بردن مشک آرزوی دست

مشک آبـروی اوست ولی تیـر ناگهـان

آمد به سـمـت حـضرت سقا نکرد شرم            از تـشـنـه بـودن لب دریـا نـکـرد شـرم
از آب آب کـودک مــولا نـکـرد شــرم            افـسوس از آه فـاطمه حتی نکـرد شـرم

شد پاره مشک و سیـنۀ عباس همزمان

عباس روی خاک که در خون تپیده شد            جسـمـش به دست تـیغ بـریده بریده شد
پـشت و پـنـاه عـالـم و آدم خـمـیـده شـد            بـیـن خـیـام پـای حـرامـی کـشـیـده شـد

حیران شده است زینب کبری در آن میان

بر روی نیزه رفت سری که منوّر است            حتی به روی نـیـزه کـنـار بـرادر است
شرمش برای سوختن مو و معجر است            خون جاری از نگاه تمنای خواهر است

بر روی نی که می‌خورد این سر تکان تکان